Historia
Jastrzębia Góra ma bardzo ciekawą historię, którą warto poznać, żeby lepiej zrozumieć bogactwo i różnorodność etniczną oraz kulturową tego zakątka Polski. Ukształtowany przez lodowiec półwysep Rozewski jeszcze pięć, sześć wieków temu miał zupełnie inny kształt. Stare mapy z XIV i XV w. pokazują jego kształt w postaci wysuniętego w morze pasma wzgórz polodowcowych. Wiejące zachodnie wiatry i naniesione przez fale osady piaskowe stopniowo rozmywały półwysep, doprowadzając do kształtu jaki możemy obserwować dzisiaj.
Kaszubszczyzna
Jastrzębia Góra( kasz. Pilëce) jest najbardziej na północ wysuniętą miejscowością w Polsce i także najdalej na północ położoną wsią na Kaszubach. Jest to miejsce zetknięcia lądu i morza, stykania się różnych światów, ścierania się wielu kultur, odmiennych rzeczywistości i poglądów. Przez wieki zawirowań dziejowych na tej ziemi przetrwali Kaszubi, których charakterystyczny obraz utrwalił jako ludzi twardych, konsekwentnych, upartych, zamkniętych w sobie. Nie rzucają słów na wiatr, dlatego są niełatwymi partnerami podczas dyskusji czy negocjacji. Dzięki tym cechom Kaszubi zachowali swój język i kulturę, choć zawsze czuli się bardzo związani z Polską, nie ulegli germanizacji, mimo wielowiekowym naciskom zaborców. Potwierdzeniem są słowa Hieronima Derdowskiego „Nie ma Kaszub bez Polonii a bez Kaszëb Pòlsczi”.
Fauna i flora
Między Jastrzębią Górą a Tupadłami w Strondowym Jarze napotkamy, podobnie jak w Dolinie Chłapowskiej, roślinność bardziej ciepłolubną. Niegdyś był to teren przeznaczony na wypas bydła. Kiedy przestano go wykorzystywać rolniczo, zaczął zarastać krzewami żarnowca miotlastego, który malowniczo kwitnie na przełomie maja i czerwca. Obok niego rosną imponujące krzewy jałowca, a późnym latem zakwitają tu wrzosy. Taki zespół krzewów i ciepłolubnych muraw jest etapem na drodze przekształcania się porzuconego pola w las.