Kaszubi na tle innych regionów Polski wyróżniają się odrębnym językiem, w którym nie tylko mówią , ale i piszą. Początków literatury kaszubskiej badacze doszukują się w XIX wieku. Dla wielu mieszkańców język kaszubski był i wciąż jest pierwszym językiem, zwanym także domowym. W okresie Polski Ludowej dzieci mówiące w szkole po kaszubsku były często szykanowane. Dzisiaj ustawa z 6.01. 2005r. przyznaje kaszubskiemu status języka regionalnego i wprowadza jego naukę do szkół. Można nim się posługiwać także w urzędach.

Język kaszubski jest bardzo zróżnicowany, posiada wiele odmian, praktycznie w każdej parafii nieco inaczej się mówi, ale nie przeszkadza to w porozumiewaniu się Kaszubów z różnych regionów. W basenie Zatoki Puckiej oraz na zachód i północ od niej, a więc i w Jastrzębiej Górze mieszkają Kaszubi zwani „bëlôcë”. Nazwa pochodzi od charakterystycznej cechy wymowy -zamiast ł wymawiają l, np. zamiast białka (kobieta) mówią bialka. Na północy Kaszub zauważyć można wiele cech językowych, gdzie indziej słabo zachowanych lub w ogóle, co jest dowodem na ich słowiańskie korzenie, np. swobodny i ruchomy akcent. Poza tym w kaszubszczyźnie nie występują spółgłoski miękkie: ś, ź, ć, dź. W ich miejsce pojawia się s, z, c, dz, np. cemno (ciemno), zëma (zima) itp. Proces ten nazywa się kaszubieniem. Na dodatek język kaszubski ma więcej samogłosek niż polski, np.: ë(szwa), é,ã,ô,ò,ù. Kaszubi Jastrzębią Górę nazywają Pilëce. „Pila” to po kaszubsku gęś a dawniej wypasano tu stada tych ptaków.